© Aleksandar Urošević

© Aleksandar Urošević

Telo je dužine do 7 cm od vrha njuške do kloake, rep je otprilike dvostruko duži. Glava je visoka a njuška kratka i tupa. Boja tela je sivkasta ili smeđa, ponekad zelenkasta. Trbuh može biti beo, žut, narandžast ili crven a boja je najintenzivnija kod mužjaka u vreme parenja. Šara je varijabilna ali gotovo uvek postoje uzdužne pruge, pogotovu kod ženki. Prisutne su svetle dorzolateralne pruge, a tamne dorzolateralne markacije su jače izražene od vertebralne linije. Mužjaci obično imaju jaku retikularnu šaru na leđima.

Dnevna i sezonska aktivnost ove vrste mogu trajati duže nego kod srodnih vrsta. Ženke godišnje imaju jedno leglo (u južnim delovima areala dva) od 1–5 jaja. Mladunci se izležu od sredine juna do septembra. Južni zidni gušter hrani se različitim zglavkarima, bez specijalizacije na određeni tip plena.

Ova vrsta je pretežno nizijska (izuzetno se može naći do 1000 m nadmorske visine) i bira suva, kamenita staništa obrasla gustom, žbunastom vegetacijom. Slabiji je penjač od većine zidnih guštera. U kopnenom delu areala, može deliti stanište sa vrstama P. muralis i P. tauricus, s tim što ga P. muralis najčešće smenjuje na staništima koja su veće nadmorske visine ili generalno vlažnija, kao i u blizini ljudskih nastambi.

Južni zidni gušter je balkanski endemit. Severne granice areala ove vrste su Albanija, Makedonija, jugoistok Srbije i južna Bugarska. Prisutan je na većini egejskih ostrva. U Srbiji Podarcis erhardi naseljava krajnji jug i jugoistok zemlje, staništa sa uplivom mediteranske klime u dolinama Pčinje, Preševske Moravice i Južne Morave kao i oko Prištine i Prizrena.

Strogo zaštićena u Srbiji. IUCN Red List: LC

Tekst: Aleksandar Urošević